De traditie van Zuid-Korea wat betreft massages, dicteert dat Zuid-Koreaanse masseurs moeten volledig blinde onderwerpen zijn. Dit is het geval sinds Zuid-Korea werd binnengevallen door het Japanse leger in 1913. In die tijd werd vastgesteld dat alleen mensen zonder gezichtsvermogen dit beroep konden uitoefenen. Toen, in 1946, werd deze wet afgeschaft door de vertegenwoordigers van de naoorlogse regering van de Verenigde Staten die in het Aziatische land waren geïnstalleerd. De blinden en slechtzienden zouden echter in 1963 opnieuw de exclusiviteit van het vak overnemen.
Deze wet geeft blinden wettelijke autonomie en de zekerheid dat ze een stabiele en veilige baan zullen hebben.. Aan de andere kant is er het drama van "ongeautoriseerde" masseurs die al hun vermogens in uitstekende conditie hebben. Veel van deze "clandestiene masseurs" vinden het nodig om het beroep van masseuse uit te oefenen in het licht van de honger en de behoefte aan hen en hun families. De boetes voor deze masseurs, die als criminelen worden beschouwd, zijn erg hoog en bereiken exorbitante bedragen van minstens $ 450 en een maximum van $ 4,500, naast het risico om tot 3 jaar van hun leven achter de tralies door te brengen, alleen voor het doen van een baan die het valt onder de Zuid-Koreaanse wet niet onder uw verantwoordelijkheid.
De "legale" masseurs zijn niet in staat om aan de massagevraag van het Aziatische land te voldoen, ondanks dat er niets is gedaan om de controversiële wet te wijzigen. De ‘illegalen’ zijn veel meer - in aantal - dan hun ‘legale’ leeftijdsgenoten, en bereiken een geschatte 120,000 proefpersonen. Park, een masseur die al 25 jaar werkt aan het verlichten van pijn met zijn handen, zegt: “Het breekt mijn hart als ik denk dat wat ik elke dag doe, wat ik beschouw als mijn roeping, een misdaad is. We proberen geen banen van blinden te stelen, we willen gewoon de markt delen. We willen leven als normale burgers, niet als criminelen. '
Wat ironisch en tegenstrijdig is aan de Zuid-Koreaanse grondwet, is dat deze de keuze van vrije arbeid voor zijn burgers biedt en op zijn beurt bepaalt dat de staat verplicht is zijn gehandicapten te verdedigen en een betere levenskwaliteit te bieden. Er is uiteraard voor een gemakkelijke en verkeerde manier gekozen, die toch een oplossing zou kunnen hebben. Op dit moment en sinds 2003 heeft de wet veel opgeleverd controverses en confrontaties tussen de twee groepen masseurs.
In 2006 gaf een rechtbank toe dat de beperking van niet-blinde mensen om dit werk uit te oefenen discriminerend was. De protesten wachtten niet. Veel blinde masseurs sprongen uit protest van gebouwen en bruggen, waarbij twee van hen omkwamen. De twee partijen gaan door tot op de dag van vandaag, roepend om een nieuwe wet die de betrokkenen tevreden stelt. We wedden dat je dit merkwaardige verhaal over Koreaanse masseurs niet kende. Nu je het weet, durf je jezelf een massage te geven?