Obraz | Wikipedia
Stolica Polski, Warszawa, jest dziś tętniącym życiem miastem liczącym prawie 2 miliony mieszkańców, w którym tradycja i nowoczesność są doceniane w każdym zakątku miasta. Niesamowite miejsce, które zostało całkowicie zrównane z ziemią podczas II wojny światowej, ale udało mu się podnieść z popiołów. Miejscem szczególnie karanym w tamtych czasach było getto warszawskie, największe żydowskie osiedle na świecie, w którym naziści przymusowo ich przetrzymywali od października do listopada 1940 roku.
Początki getta warszawskiego
W 1939 r., Kiedy nastąpiła inwazja na Polskę, rząd Hansa Franka na czele zdecydował o oddzieleniu społeczności żydowskiej zamieszkującej Warszawę od reszty ludności polskiej. Chodziło o to, aby wprowadzić do kraju te same antysemickie środki, które istniały już w Niemczech, czym zajmie się później nowy burmistrz Ludwig Fischer.
W ten sposób prawie 90.000 XNUMX polskich rodzin zostało przymusowo przeniesionych do dawnego getta żydowskiego ze średniowiecza, kiedy Polska była tylko księstwem. Chociaż opuszczenie domu było prawdziwą traumą, nadal mieli pewną swobodę poruszania się po reszcie miasta, ale W listopadzie 1940 r. Oddziały SS nieoczekiwanie odgrodziły warszawskie getto i zaczęły wznosić mur 4 metry wysokości i 18 metrów długości izolowały 300.000 500.000 Żydów, czyli XNUMX XNUMX w środku wojny.
Władze getta warszawskiego podlegały tzw. Warszawskiej Radzie Żydowskiej pod przewodnictwem Adama Czerniakowa, która zajmowała się zarówno wewnętrznym zarządzaniem gettem, jak i kontaktami z Niemcami i Polakami za granicą. Administracja ta składała się z urzędników burżuazji żydowskiej, podczas gdy reszta mieszkańców pogrążonych w nędzy. W rzeczywistości, aby kontrolować tę ostatnią, utworzono żydowską policję, której umundurowani funkcjonariusze z żydowskimi opaskami i uzbrojeni w pałki ustanowili brutalny reżim wobec własnych towarzyszy.
Obraz | Bardzo historia
Życie w getcie
Życie w warszawskim getcie nie było łatwe, ponieważ nikt nie mógł wyjechać z wyjątkiem tych, którzy byli przymusowymi pracownikami rządowymi i zawsze pod eskortą SS lub Polaków z Błękitnej Policji.
Na początku 1941 r. Getto warszawskie znalazło się na skraju głodu w wyniku wywłaszczeń i konfiskat przeprowadzonych przez SS. Sytuacja mogłaby zostać złagodzona dzięki mądrej racjonalizacji przepisów. Jednak latem tego samego roku Niemcy napadły na Związek Radziecki, a warszawskie getto pogorszyło jego sytuację, gdyż z tej okazji wszystkie środki przeznaczono na kampanię wojskową w Rosji. Z powodu tych niedoborów i rozprzestrzeniania się epidemii tyfusu każdego dnia tysiące ludzi umierało z głodu.
Rozpoczyna się Holokaust
Jeśli sytuacja w getcie warszawskim była już godna pożałowania, pogorszyła się jeszcze bardziej, gdy w lipcu 1942 r. Rozpoczęło się ostateczne rozwiązanie w Europie. Radzie Żydowskiej powiedziano, że getto warszawskie ma zostać wysiedlone w celu przesiedlenia ludności w Europie Wschodniej. Ci, którzy stawiali opór, byli bici i aresztowani, a na koniec wsadzani do pociągu z bydlęcymi wagonami i deportowani do obozu zagłady w Treblince, gdzie zginęli w komorach gazowych.
W pierwszej połowie 1942 r. Ludność getta warszawskiego uległa radykalnemu zmniejszeniu, ponieważ codziennie odjeżdżały pociągi do obozów zagłady. Skala Holokaustu była tak wielka, że nie dało się go ukryć przed mieszkańcami warszawskiego getta w 1943 r., Tak wielu ludzi wolało zginąć w walce niż zostać okrutnie zamordowanym. Tak narodził się Żydowski Komitet Koordynacyjny, który prowadził akcje oporu przeciwko nazistom, takie jak tzw. Powstanie w getcie warszawskim, którego walka trwała cały miesiąc 1943 r. W wyniku buntu zginęło 70.000 tys. walki i więźniów, z których część zostanie natychmiast rozstrzelana, a reszta wywieziona w celu zagazowania do obozu zagłady w Treblince.
Po klęsce powstania w getcie warszawskim okolica była całkowicie niezamieszkana, a wszystkie budynki zamienione w gruz. Związek Radziecki podbił Warszawę na początku 1945 roku.
Obraz | Itongadol
Getto warszawskie dzisiaj
Historia polskich Żydów w Warszawie jest dziś widoczna w każdym zakątku miasta, na przykład w synagodze Nożyków. Obok tej świątyni, pomiędzy ulicą Marszałkowską a Placem Grzybowskim Znajdują się w połowie zrujnowane budynki nr 7, 9, 12 i 14, które wciąż mają wybite okna i połamane balkony, co przypomina tę dewastację.
Jest ulica, która przetrwała zniszczenia i mimo najazdów rosyjskich i niemieckich zachowała swoją nazwę: ulica Próżna. Oto budynki, w których wciąż widać wpływ odłamków. Opuszczając ulicę Próżną kierujemy się do Muzeum Historii Żydów Polskich, w sercu dawnego getta warszawskiego.
Muzeum charakteryzuje się nowoczesnością i interaktywnością oraz szczegółowym objaśnieniem historii polskiej społeczności żydowskiej na wystawie przedstawiającej 1000 lat historii Żydów w tym kraju. Jej geneza, kultura, powody, dla których Polska przyjęła Żydów w sposób preferencyjny i jak rozwijały się nastroje antysemickie, które pojawiły się w latach 40. XX wieku, aż do Holokaustu.
Przed muzeum stoi pomnik ku czci Żydów, którzy przewodzili powstaniu w getcie warszawskim w 1943 roku. Z jednej strony Żydzi są obserwowani w kolejce i ze spuszczonymi głowami, z drugiej pokazana jest scena, w której patrzą prosto przed siebie i w duchu walki.